حرام است

ﻟﻤﺲِ ﺗﻦ ﺗﻮ
ﺷﻬﻮﺕ ﺍﺳﺖ ﻭ ﮔﻨﺎﻩ
ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍ ﻋﻘﺪﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺒﻨﺪﺩ
ﺩﺍﻏﯽِ ﻟﺒﺖ ، ﺟﻬﻨﻢ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ
ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺳﺮﻭﺩ ﻧﯿﮑﺒﺨﺘﯽ ﺑﺨﻮﺍﻧﻨﺪ
ﻫﻢ ﺁﻏﻮﺷﯽ ﺑﺎ ﺗﻮ ، ﻫﻢ ﺧﻮﺍﺑﮕﯽِ ﭼﺮﮎ ﺁﻟﻮﺩﯼ ﺳﺖ
ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﺧﺪﺍ ﺧﻮﺍﺑﮕﺎﻫﻤﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ...
ﻓﺮﺯﻧﺪﻣﺎﻥ، ﺣﺮﺍﻡ ﻧﻄﻔﻪ ﺗﺮﯾﻦ ﮐﻮﺩﮎ ﺯﻣﯿﻦ ﺍﺳﺖ
ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﻣﺮﯾﻢ ﺑﺎﺷﯽ ﻭ ﻣﻦ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ
ﺧﺎﺗﻮﻥ ﻣﻦ
ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﺎﻝ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ ،
ﯾﮏ ﺑﻮﺳﻪ
ﯾﮏ ﻧﮕﺎﻩ ﺣﺘﯽ ـ ﺣﺮﺍﻣﻢ ﺑﺎﺩ
ﺍﮔﺮ ﺗﻮ ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻦ ﻧﺒﺎﺷﯽ

حسرت

در همین حسرت که یک شب راکنارت، مانده ام
در همان پس کوچه ها در انتظارت مانده ام

کوچه اما انتهایش بی کسی بن بست اوست
کوچه ای از بی کسی را بیقرارت مانده ام

مثل دردی مبهم از بیدار بودن خسته ام
در بلنداهای یلدا خسته، زارت مانده ام

در همان یلدا مرا تا صبح،دل زد فال عشق
فال آمد خسته ای از این که یارت مانده ام

فــــــــال تا آمد مرا گفتی که دیگر،مرده دل
وز همان جا تا به امشب، داغدارت مانده ام

خوب می دانم قماری بیش این دنیا نـبود
من ولی در حسرت بُردی،خمارت مانده ام

سرد می آید به چشم مست من چشمت و باز
از همین یلدا به عشق آن بهارت مانده ام

مرد

ﺑﺎ ﺩﻧﯿﺎ ﺳﺮ ﺟﻨﮓ ﺩﺍﺷﺖ
ﻣﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﮥ ﺗﻮ ﺗﺎ
ﺳﺮِ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺍﺻﻠﯽ، ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍ ﺩﻭﺩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻭ
ﮐﻠﻤﺎﺕ ﺭﺍ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺗﺎ
ﺩﺭ ﻫﺮﺯﮔﯽِ ﺷﻌﺮﻫﺎﯾﺶ، ﺑﯽ ﺁﺑﺮﻭ ﺷﻮﻧﺪ ...
ﻣﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺎﯾﮥ ﺗﻮ ﺯﻝ ﻣﯽ ﺯﺩ ﻭ
ﺑﻪ ﺳﺎﯾﮥ ﺑﯽ ﮐﺲِ ﺧﻮﺩ، ﻣُﺴﮑﻦ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ ﺗﺎ
ﺍﺯ ﭘﺎﺭﺍﺩﻭﮐﺲِ ﺑﻮﺩﻥِ ﺍﻭ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭﺕ، ﺩﻕ ﻧﮑﻨﺪ ...
ﻣﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﮔﻮﺷﯽ ﺗﻠﻔﻦ ﺭﺍ
ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥِ ﺭﺍﻩ ﺭﻓﺘﻦ ﻫﺎﯼ ﭘُﺸﺖِ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺍﺕ ﻣﯽ ﺩﯾﺪ،
ﺍﻣﺎ ﺑﺎﺯ
ﺍﺯ ﺑﺎﺟﮥ ﺗﻠﻔﻦِ ﺳﺮِ ﮐﻮﭼﻪ، ﺍﻣﯿﺪِ ﺑﻮﻕِ ﺁﺯﺍﺩ ﺩﺍﺷﺖ ..
ﻣﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ
ﺩﺭ ﺳﺎﻧﺴﻮﺭِ ﭘﺮﺩﮤ ﺍﺗﺎﻗﺖ، ﻣﻮﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ
ﻏﺒﻄﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩ ﺑﻪ ﺳﻮﻡ ﺷﺨﺺِ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﻗﺼﻪ ﮐﻪ
ﮔﯿﺲ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ
ﺩﺳﺖ ﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺎﻓﺘﻦ
ﯾﮏ ﺳﺮ ﻭ ﮔﺮﺩﻥِ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ..
ﻣﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﻫﺮﺑﺎﺭ
ﺍﺯ ﻓﮑﺮ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺖ ﮔﺮﯾﺨﺖ، ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮﮤ ﺍﺗﺎﻗﺖ ﺭﺳﯿﺪ ..
ﻋﺎﺑﺮﯼ ﺑﯽ ﺣﻮﺍﺱ ﮐﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﺑﺮﺍﯾﺶ
ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﺍﺣﻤﻘﺎﻧﻪ ﺍﯼ، ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮐﻮﭼﮥ ﺗﻮ ﺑﻮﺩ ..
ﺑﯿﭽﺎﺭﻩ ﮐﺴﺒﮥ ﻣﺤﻞ ...
ﻧﻪ، ﺑﯿﭽﺎﺭﻩ ﻣﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﻣﺪﺕ ﻫﺎﺳﺖ
ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺳﺎﮐﻦِ ﻣﺤﻠﮥ ﺷﻤﺎ ﺟﺎ ﺯﺩﻩ ﺍﺳﺖ ...

سربازی

 

 

به سربازی روم با کوله پوشتی
به دستم داده اند یک نان خشکی
به خط کردن تراشیدم سرم را
لباس ارتشی کردن تنم را
لباس ارتشی رنگ زمین است
سزای هر جوان آخر همین است